رفیق شفیق

بسم الله الرحمن الرحیم

 

      ما اینجور مردمی هستیم!

 

       برای همه نسخه میپیچیم ، امّا خودمون رو از نقد و انتقاد معاف میدونیم.تو خیابون ، تا یه تصادف میشه ، همه میشن کارشناس ، این میگه این مقصّره ، اون یکی میگه ، نه اون مقصّره ، امّا یکی نمیگه ، بابا ، با تجمّعتون ، ترافیک ایجاد کردید ، آخرشم که چی بشه ، اینکار وظیفه یه کس دیگه ایه.

 

      آقا شما شوفری؟ خب شوفریتو خوب انجام بده.شما کاسبی؟کاسبیتو خوب انجام بده.پزشکی؟پزشکیتو خوب انجام بده.کارمندی؟کارمندیتو خوب انجام بده.دانشجو و محصّلی؟تحصیلتو خوب انجام بده.

 

      همه مون از کارمون میدزدیم ، امّا نشستیم ، اینو اونو منع میکنیم.یه مملکت ، عین اندام یه انسان میمونه.هر قسمتی یه وظیفه و مسئولیتی داره.اگه هرکی مسئولیت خودشو بخوبی انجام بده ، تمام کارای کشور درست میشه.

 

      من میگم ، آدم اول به عملکرد خودش یه نگاه کنه ، اگه عیب و نقصی تو کار خودش دید ، اوّل خودشو اصلاح کنه ، بعد ، اگه از هر حیث ، خودشو کرد یه آدم اسوه و نمونه ، اونوقت بیاد ادعای امامت برای بقیّه مردم بکنه ، آدمی که سر تا پاش ایراده ، بهتره بشینه سر جاش و صداش در نیاد.

 

      چون ، در جائیکه کوری عصاکش کور دگر شود ، جز از چاله در اومدن و در چاه افتادن ، نتیجه دیگه ای حاصل نمیشه.

 

      در اینجا به جوانهائی که با کمال خلوص و عقیده و وطن دوستی ، دنباله روی از یک مشت قدرت طلب و گندم نمای جو فروش کردند و می کنن ، بگم که همیشه دنبال یه آدم ربّانی باشید ، اگه اونو میشناسید ، حرکت کنید ، وگرنه ، زیر هرعلمی رفتن و سینه زدن ، جز سوء استفاده افراد حقّه باز و فرصت طلب ، از احساسات پاک و بی آلایش شما ، نتیجه دیگه ای در بر نخواهد داشت.

 

      اینجاست که کلمه بصیرت معنا پیدا میکنه.